Die herhaling van driehoeke, die ewewigmaking van die twee wiele, die formele ondersteuning deur sirkels in die chainwheels, die cassette, en die dropbars is alles, nes Barzun sê, perfeksie. Nes haaie. Dis 'n reinheid van forms, 'n eenvoudigheid van ontwerp, iets wat die tradisionele fiets onderskei van die nuwere suspensionfietse en monocoque carbon fiber ondiere.
Die bogewysde fiets is 'n Marinoni. Vir diegenes wat die uitstekende Québécoise fliek Deux Secondes al gekyk het, sal ek jou moet herinner aan die toneel toe daai ou, nukkerige Italiaanse fietsmeganikus 'n onnosele filistyn moes uitvee oor die man het gekla oor 'n fiets se prys - 1750$! Terwyl hierdie vulgêriër so tjommel-tjommel gemok het, verklaar die ou Italianer vir hom, "C'est un Marinoni! Tu connais Marinoni?!" Die klant gee toe pad, en die ou kêrel hervat sy arbeid.
Marinonis word in Montréal deur Marinoni self gebou. Hulle is in die Italiaanse tradisie, en die bottom bracket is gevolglik Italian-thread, wat soms 'n irritasie kan wees. Hulle het 'n baie aangename geometrie, maar dis nie te laidback nie, dis steeds aggressief genoeg om 'n mooi vinnige rytjie te volbring. Wat sy storie ook al is, blyk die figuur in Deux Secondes 'n weerkaatsing van hom te wees: 'n Italiaanse immigrant wat na jare se verblyf in Montréal nog steeds met 'n sterk Italiaanse aksent praat en wat fietse nog steeds Italiaans bou en toerus.
Twee somers gelede het ek 'n Marinoni gekoop. 'n Deftige road bike, wat blykbaar nie baie gery is nie, en wat nuut-geverf was deur Chris Kvale - oranjerig met geel in die lug-venstertjies. Met 'n kroom vurk is dit uiters aantreklik, of aansienlik, soos mense in hoeka se tyd gesê het. Les bes, die gruppo was '88 Chorus. Dit was 'n heel fatsoenlike stelsel, sonder 'n dooie, bedonderde stukkie plastiekgoed wat altyd besig om te breek is. Nee, hierdie had skone metaal orals, glansend, sou jy kon sê. Blou cloth handlebar tape het die komposisie voltooi.
No comments:
Post a Comment