John Zorn se Electric Masada, 17 Februarie 2006, Walker Art Center, Minneapolis

deur Matthew Tabaka

Dit was, op sy sagste gesê, 'n buitengewone performance buite New York City vir John Zorn op daardie koue dag in Minneapolis. Electric Masada se set was deel van Zorn x 3, 'n driedelige okkasie wat begin het met 'n gesprek tussen Zorn en kurator van uitvoerende kunste Phillip Bither. Die Electric Masada sou die middelpunt van die aand wees, wat oplaas afgesluit is met Music For Films, 'n keuse van films uit die Walker se Rubens Collection deur Zorn op musiek gesit.

Gedurende die gesprek met Bither is Zorn met 'n seloproep van laptop-wizard Ikue Mori onderbreek. Zorn het toe in Japanees begin gesels en oplaas vir die gehoor gesê die band het netnou geland. Dit was 6:15nm, en Electric Masada was geskeduleer om om 7:00 te begin. Zorn het hom daarvan lag-lag afgemaak dat dit die geringste probleem sou wees. Die gesprek het afgerond, en na die finale fynstellings op Cyro Baptista se slagwerk gemaak is, is die ligte verdof en Electric Masada het die toneel betree.

'n Soort van invokasie is geskep, gedryf deur drummers Joey Baron en Kenny Wolleson, wat ekstaties weggehamer het. Toe het hulle in "Tekufah" ingespring, 'n rocking, funky tune wat deur keyboardist Jamie Saft gedomineer was. Saft se enigste keyboard was 'n Fender Rhodes voorgevoeg met 'n klomp effects pedals. Die toon wat hy skep herinner jou aan dié van Keith Jarret en Chick Corea tydens hul termyn by Miles Davis se elektriese spanne. Die heen-en-weer-spel dwarsdeur hierdie set was geniaal, en natuurlik deur Zorn gedirigeer. Liedere begin wanneer hy na 'n bandlid mik - veranderings gebeur net deur handseins. Dit was duidelik waar te neem met die song "Hath-Arob." Dié is die beste voorbeeld van Zorn se game-pieces waarin daar gestruktureerde reëls vir improvisasie is; starts, stops, alles word deur Zorn se snelvuur beduidings bepaal. Daarop het "Karaim", 'n Masada classic, gevolg, wat vanuit 'n intro-chaos gevorm het deur 'n stadigane insinking binne bassis Trevor Dunn se groove in.

Dunn, heelaand in 'n sluipende groove, was die brandpunt van alle songs. Sonder hom sou die musiek geheelenal dekonstrueer het, soos duidelik waar te neem was met die Naked City tune "Metal-Tov" wat harder gerock het as die meeste metal bands doen op hul beste dae. Die atmosferiese "Yatzar" was daarna, wat Cyro Baptista spesiaal geshowcase het. Hy het elkeen verbaas met sy amper telepatiese tydsberekening met Zorn. Haar aanwysings van Zorn se gesigsuitdrukkings gekry, Ikue Mori se laptop effects het tekstuur en kleur aan die improvisasie verleen. Joey Baron en Kenny Wollesen het baie oortuiende argumente gemaak dat hulle basies die beste drummers ter wêreld is. Stukke hout het afgevlieg terwyl Wollesen se drumstick gedisintigreer het as gevolg van sy onophoudende gebons by die set-closer "Idalah-Abal". Kitaarspeler Marc Ribot is 'n meester van sy instrument; die tone wat hy uit sy kitaar uitgelok het was na my eie ervaring ongeëwenaard. Sy afsonderlike surf-sound is soulful, skitterend, die produk van een van die oorspronklikste stemme op die kitaar vandag. Zorn self het sy alto uitmekaar gehaal totdat dit net die mondstuk was, wat hy dan soos 'n eendefluit gebruik het. As saksspeler mag hy bes bekend wees vir sy gillende losbarstings, maar hy besit 'n skitterende, spirituele kwaliteit wanneer hy die Masada tunes bespeel.

Vir die encore het die band 'n nuwe lied wat ek nie herken het nie, gespeel. Dit was die hoogtepunt des awends - dis bes moontlik dit het vanuit die Masada Book Two gestam en is dus een van daardie studio releases. Hierdie nommer was miskien die funkiest en sexiest van alle. Trevor Dunn het deurentyd 'n reusagtige glimlag gehad en Zorn was ook sigbaar opgewonde - hy't so rondgegroove en dans. 'n Allerlaaste, "Lilin", het Electric Masada se opvoering afgesluit. Dit was verligtend, transendent.

Ek het die plesier gehad om 'n paar bandlede na die show te leer ken, en almal was uiters naais, genaakbare, selfs beskeie mense. Kenny Wollesen het my en 'n paar metgeselle na die show by die Dakota kom join waar hy bietjie insig op die groep gedeel het. Interessant was hoe hy gesê het, dat sulke laat aankomste sonder uitvoerige sound check dikwels tot gevolg het dat dit 'n beter performance sal wees, omdat jy nie die tyd het nie om te staan en peins, net tyd om te speel en doen. Hy't gewaai met hierdie woorde wat Zorn altyd aan sy band sê: "Magic is the knowledge that you are free."

- vertaal deur Jeremiasz